Op de laatste dag van 2018 deed ik nog eens nostalgisch en kwam hier piepen op de blog. Iets wat ik welgeteld al zeven maanden en 8 dagen niet meer had gedaan. Het beest was zowaar op sterven na dood, dacht ik, maar kijk: dagelijks komen hier nog steeds gemiddeld 48 mensen wat inspiratie opdoen. Het is dus niet ‘dood’, ook al wordt het niet naar behoren gevoederd. Waarom niet, zegt u? Het klassieke verhaaltje. Geen tijd, geen zin, geen inspiratie, geen deftige camera, een laptop van het werk die bepaalde programma’s niet ondersteunt, … andere prioriteiten dus. In september dacht ik het nog een kans te geven en ging ik op naaiweekend met de vertrouwde bende geschifte wijven. Een weekend in afzondering met dus veel tijd, veel zin, veel inspiratie, veel hulp (you rock Sarah) en vooral veel cava. Als dat geen reanimatiepoging is, weet ik het ook niet meer. Helaas. Helaas. Geen voedsel voor het beest. Ik kwam, na veel tegenslag, met een lege mand terug thuis.
En toen kwam het kerstverlof.
En de goesting.
En de tijd.
En de resultaten.
En die deel ik graag met u. Ik stel u voor, de tas van 2018, op de valreep: de Portside Travel Set van Grainline Studio.
De mooie kaki waxed oilskin van bij De Stoffenkamer lag hier al een jaar of twee. Ooit gekocht met als doel een mooie parka voor mezelf. Een tijdje later kwam echter de nog mooiere dry oilskin in de winkel en het plan wijzigde. Dik zes maand geleden knipte ik de eerste patroondelen. K-bas leverde op naaiweekend mooie lederen riemen die ik als tassenband wou gebruiken, samen met de nodige bronskleurige holnieten, O-ringen en musketons. Que? Ja, zo klonk het voor mij ook eerst. Ook mijn toolkit groeide aan, met onder andere een hamer, holpijp, onderplaat en revolvertang. Plezant toch, dat hobbynaaien?
Die lederen riemen, dat bleek nu toch niet zo’n lumineus idee te zijn.. ondanks de ledernaald en aangepaste instellingen op mijn Bernina 350, slaagde deze er amper in erdoorheen te stikken. Ik dacht een handje te helpen door mee te draaien aan de knop, maar trok op naaiweekend in september het plastic aan frut. De twee riemen aan de zijpanelen hingen er wel al aan. Een ritje naar de naaiwinkel en een paar weken uitstelgedrag later, kon ik weer verder. Ik besloot wel wijselijk voor de handvaten gewone tassenband te gebruiken, vandaar de lichte kakofonie. Kijk, het is wat het is. Wabi Sabi en zo.
Gisteren slaagde ik er eindelijk in de laatste stappen in het proces tot een relatief goed einde te brengen. De voering, een mooie okerkleurige canvas, ging erin en de laatste topstitches erop. Klaar, op de valreep.
Klaar voor 2019, inclusief nieuwe toilettas en agenda. Klaar voor een jaar vol nieuwe uitdagingen, veel tripjes in binnen- en buitenland en veel avontuur.
Ik wens jullie allen veel van dit alles toe, met een toefje Wabi Sabi. 365 dagen lang.
Groetjes,
Laurence
- P'titsmonstres - 