We schrijven augustus 2014. La dolce vita in Italia. We zijn daar op vakantie aan het Gardameer en ik spot er een stoffenwinkel -hoe kan het ook anders. Het bleek geen stoffenwinkel te zijn zoals we die hier gewoon zijn, maar meer van het genre ‘hier komt niets binnen wat niet op de catwalk van Milaan is gepasseerd’. Met in de hoofdrol: zijde. Seta Pura. 100% Italiano. Met navenante prijskaartjes uiteraard, wat ik niet helemaal doorhad tot ik terug buitenstond, de verkoopspraatjes vol superlatieven en ‘-issima’s’ nog nagalmend in mijn oren. De buit: een paneel puur geluk van 1,2 op 1,5m. Kostplaatje: 98 euro, korting inclusief. SLIK.

Wat volgde, waren bijna 14 maanden van wikken en wegen, wegleggen, tekenen, wegleggen, knippen, wegleggen, spelden, wegleggen, tot ik besefte dat het kleed dat ik er voor mezelf uit wou maken, er nooit zou komen. Ik had het verkeerde model gekozen, ik was niet overtuigd van de kleur, ik had moeite om die glibberige stof te verwerken, kortom, zonde van de  centen.

Ik raapte een laatste keer mijn moed en de verknipte stofresten samen en besloot er iets van te maken dat binnen mijn comfort zone lag. De afmetingen van de stukken speelden een grote rol in de keuze van het patroon. Het werd de Family Reunion Dress van Oliver+S.

Weer liep echter niet alles van een leien dakje. Ik had die jurk al eens eerder gemaakt en toen genoteerd dat de halslijn veel te open was. Dat was ongeveer anderhalf jaar geleden. Bibi dacht dat ze dan maar gewoon dezelfde maat (4y trouwens) kon nemen, want na anderhalf jaar zou de dochter toch wel wat breder geworden zijn zeker? Niet dus. Fout nummer 1.

Wat er wel op vooruit is gegaan, zijn de skills. Is het perfect? Neen, verre van, maar het lukt al iets beter dergelijke moeilijk verwerkbare stoffen te stikken zonder dat het lijkt alsof het door de bestemmeling zelf is gedaan. Het ware echter nog beter geweest als ik de juiste (microtex)naald had gebruikt van in het begin. Met een standaard 80/12 krijg je nogal snel beschadigingen in de stof. Fout nummer 2. O, en had ik trouwens al gezegd dat zijde echt niet vergevingsgezind is bij lostornen? Fout nummer 3.

Maar eerlijk, who cares? Ik ben nog steeds verzot op de stof, het model en het kind erin. Ik geniet ook nog even na van het feit dat ik mijn duurste en meest impulsieve stoffenaankoop ooit van de vuilbak heb gered. Ik hou van de mooie knopenrij op de rug, van de gestikte nepen op voor- en achterpand en hoe de stof zo mooi openvalt eronder. Ik speelde ook wat met mijn overlock om de zoom onderaan af te werken met een rode rolzoom. Kwestie van het niet saai te houden zeker. En die halslijn? Ach, daar steken we wel een colleke onder als het te koud wordt.

Lieve groet,

Laurence

xXx